De Republikein

Ulrike Guérot over nieuwe kansen voor de Republiek Europa

Published on
Vrijdag a.s. verschijnt de nieuwe editie van De Republikein, met veel aandacht voor de toekomst van de Partij voor de Republiek. Na de generale repetitie van deelname aan de Tweede Kamerverkiezingen is het nu zaak de partij op te tuigen voor het vervolg, zoals de gemeenteraadsverkiezingen van 2022 en de verkiezingen van de provinciale staten een jaar daarna. Verder in dit nummer: René Zwaap interviewt de Duitse politiek filosofe Ulrike Guérot over nieuwe kansen voor de Europese republiek, haar vriendschap met Mabel van Oranje en haar komende rechtszaak bij het Europese Hof van Justitie om de Britten ondanks de Brexit het Europese burgerschap te doen behouden. Gerard van der Zwan schrijft een open brief aan kroonprinses Amalia om het voorbeeld van de Belgische prinses Elisabeth te volgen en te bedanken voor haar anderhalf miljoen euro staatstoelage. Els de Groen over de risico’s van de nieuwe kernlobby in Nederland (o.m. dankzij Volt), Ricus van der Kwast inventariseert de fundamentale denkfouten in Rutger Bregmans De meeste mensen deugen. Gijs Korevaar interviewt Derk Jan Eppink, kersvers Kamerlid voor JA21, over zijn breuk met Forum voor de Democratie (‘ Baudet werd steeds extremer’ ) en een eventuele terugkeer van de koning aan de informatietafel. Architect Arjan Hebly constateert dat de collaboratie van J.L.P. Oud, de ontwerper van het Nationaal Monument op de Dam, symbolisch is voor de dubbele houding van een groot deel van het Nederlandse volk in oorlogstijd. Ardy Beld schrijft over de nietsontziende wraak van de Wit-Russische dictator Loekasjenko op de oppositie in zijn land. Jeff de Kleijn bezoekt Waterloo, Ger Verhoeve trekt in het voetspoor van Walter Benjamin over de Pyreneeën. Columns van Gerard Aalders, Roel van Duijn, Henk Westbroek en Floris Müller. Maurits van den Toorn bespreekt Daniela Hooghiemstra’s boek over het dynastieke avontuur van prinses Irene en prins Carlos Hugo, Ries Roowaan beziet het morganistische huwelijk als uitholling van de monarchie van binnenuit. Ries Roowaan bespreekt de Duitse vertaling van het boek van Museum Huis Doorn over de goede betrekkingen tussen de Hohenzollerns en de nazi’s. In de rubriek De Appeltjes van Oranje aandacht voor een onthullend boek over prins Bernhard jr. alias ‘de pandjesprins’.

You might be interested in

Roel van Duijn: Chen Quanguo organizes a very discrete cultural genocide 

Published on

Chinese Communist Party Committee Secretary in Xinjiang Chen Quanguo should to be brought to the International Criminal Court for crimes against humanity.

By Roel van Duijn

 

Genocide, that’s what China is committing against the Uyghurs in Xinjiang. More than a million people are locked up in concentration camps, torture and sterilization of women is a daily occurrence. Eradication of this minority is the goal. This chilling fact has now been recognized by the governments of the US and Canada and also recently by the Dutch Parliament.

But who and how are the perpetrators? There is one man who stands out as the prime suspect, as a possible Chinese Himmler or Heydrich.

Chen Quanguo, 66, became Chinese Communist Party Committee Secretary in Xinjiang in August 2016. A rough and mountainous area in the west, which is twice the size of Germany and has 11 million inhabitants.

It was no coincidence that it was Chen – that is his surname – who was called to break the resistance of the Uyghurs.

Chen had experience. He had done the same for the previous five years in Tibet. He had made Tibet a unique police state. In which the Tibetan residents were deprived of all human rights, forced to spy on each other and live in a sophisticated maze of barriers and police stations, full of monitors and eavesdropping equipment. Computers that register every unwanted deviation. Tibetans were deprived of freedom of movement in their own area. Insofar as not yet demolished, the monasteries were placed under the leadership of loyal Han Chinese and Tibetans had to fly the Chinese flag from their houses and hang a portrait of Mao or Hsi Jinping above the chimney in their living rooms.

After Chen had led this system for a few years, the world didn’t hear much about Tibet anymore. Now it was clear. Chen Quanguo was the man designated to carry out the proposed treatment of the Uyghurs.

Discrete

He looks like any Chinese leader. The hair parted on the left, the dark blue suit, the serious expression. He is difficult to distinguish from colleagues, but then through his words?

Even his statements don’t make a researcher take immediate notice either; he seems to take care of that.

At a well-attended press conference of the Chinese authorities of Xinjiang, he allowed Governor Shohrat Zakir, a rank below him, to speak. That was November 26, 2019 in Beijing. When one of the journalists asked about the detention camps, he whispered something to Shohrat, who replied that these prison camps were ‘boarding schools’. He did not answer a single question himself. However, he ended the meeting politely and in a timely manner with ‘I would like to express my sincere gratitude to the Chinese and foreign journalists for their interest in Xinjiang’.

Like all Chinese leaders, Chen also denies that there are concentration camps for the Uyghurs and other minorities, such as Kyrgyz, Kazakhs, Mongols or Christians. They describe these centers as ‘vocational training’ where they learn Mandarin and are kept away from ‘religious extremism’.  Chen discloses himself more in revealing secret documents leaked by an unknown Chinese whistleblower in 2019. He says these camps should ‘be like schools, be run by the military, and defended like a prison’ . It also states that Chen urges his colleagues to ‘get rid of anyone who needs to be gotten rid of’.

In this way, he makes sure to follow in the footsteps of great leader Hsi Jinping who, after a Uyghur attack in 2014, called to show ‘absolutely no mercy’.

Chen expresses himself in a clearly more veiled manner than his right-hand man, Zhu Hailun. When Chen built concentration camps in the Uyghur capital of Urumqi in January 2017, Zhu unabashedly shouted to heavily armed military forces: ‘We must load our guns, pull our swords out of their sheaths, strike hard against the terrorists, and not shrink from striking mercilessly’, according to The Guardian in those days.

I have scoured the Internet but can only confirm the impression of the Hong Kong-published South China Morning Post that Chen is not a man of jokes or personal anecdotes in his speeches.  Chen is different; he is a man of action.

In Tibet

As soon as he was in office in Tibet, he brought in new police officers and divided the capital Lhasa into small pieces, each of which was given a police station 15 meters apart so that the control over these offices could be reciprocal. In 2016 there were already 156 of these offices in the still modest city. The police guards patrolled every hour to provide seamless surveillance. In the rest of the country, there were already 544 police stations in 2016.  In Tibet, 81,140 households, in total 3 million people, are linked together to monitor each other in all areas of life and to report on each other to the police. That’s how it was last year.  He calls this system the ‘dual-connected household management system’, which he later transferred to Xinjiang.

Since Chen ruled Tibet, the country has been overrun with new ventures, all of which received Mandarin-speaking Han Chinese for leadership positions. However, that growth only really benefited the Han Chinese and their Tibetan accomplices.

Since Chen took office in Tibet, there has been a steep increase in self-immolations by Tibetan monks, nuns, and civilians. It is estimated that a few hundred people have attempted in this way to make known to the world their despair and opposition to Chen’s methods.  Chen had the police beat, shoot, and isolate or make disappear the surviving victims of such suicide protests. Their families have been arrested or detained, sparking new forms of protest. International Campaign for Tibet has reported all this.

Thousands of monks and nuns were taken from Buddhist monasteries, their homes destroyed, and sent by buses to re-education camps. These re-education camps sprang up like mushrooms during Chen’s reign, according to reports in Tibetan Review, Radio France Internationale, and Human Rights Watch. A video showed nuns being forced to sing and dance Chinese songs on a stage. Back to the monasteries was not an option for them, but forced labor was.

Chen described his policy as a ‘Campaign to Maintain Stability’. A 2014 report from Human Rights Watch included a quote in which he expresses his satisfaction with his work in Tibet. In impenetrable words: ‘We have followed the law by striking and mercilessly pounding against illegal organizations and key figures who follow the 14th Dalai Lama’s cabal and carry out separatist infiltration and sabotage activities by beating down the hidden dangers and the breeding ground for the undermining of the stability of Tibet and effectively securing the highest interests of the state and the general interests of society.’

To Xinjiang

Beijing was happy with Chen. Great leader Hsi Jinping now maneuvered his favorite Chen to Xinjiang to replay his game there. He left Tibet, whose nomadic character had been destroyed and where torture had become a daily practice. A recommendation for Chen. He was the first Chinese party boss to become the party secretary, the top man, of both Tibet and Xinjiang.

He left his previous prey to now subdue Xinjiang. Again, Chen immediately ordered a massive police force and hired ‘police assistants’ as well as ‘security guards’. Immediately, 30,000 police officers and a police station appeared on every street in every city. In the area, 7,300 checkpoints were built. Again, monitors everywhere. Again, everywhere mobile phones, control over every person.

He expanded the existing concentration camps on a large scale. He introduced preventive internment and re-educated the majority of the minorities.

Passports of Uyghurs and others were confiscated, and free travel, including domestically, was over. Hundreds of Uyghurs were simultaneously hired out, police guards and all, to firms in the heartland of China. They are called ‘students’, regardless of their age, because elderly people are also unceremoniously put on the train as parcels. Ordered via the internet. As he did in Tibet, Chen promoted a strong influx of Han Chinese to Xinjiang in order to reduce the predominance of the Uyghurs in the population. In the camps, the Uyghurs often had their hair cut off for trade in the world as wigs and hairpieces. A US Customs discovery of such hair contributed to the US genocide investigation, which appears to have hurt Chen.

Chen conducts all of his work with great personal energy. On days off, he sits behind his desk and also summons colleagues. “Whatever he does, he does with extreme and unparalleled speed, urgency, resources, and foresight,” said Adrian Zenz, one of the first to expose the terror in Xinjiang.*9

Chen himself has flowery words for the work he does. ‘We are leading people of all ethnic groups to love unity as much as their own eyes, to cherish unity as much as their own lives, and to be close to each other like the seeds of a pomegranate’, reports The Guardian.

According to reports from above in China, Chen’s regime has ‘destroyed 1,588 terrorist groups’ and arrested ’thousands of “terrorists”‘.  That was a few years ago, the numbers have undoubtedly increased since then.

No wonder a man of such merit was made a member of the 25-strong politburo of the Central Committee of the Communist Party of China in 2017. He had already been a member of the regular Central Committee since 2012. His star rises.

International Criminal Court

Does the comparison of Chen with Nazis like Himmler or Heydrich hold? The organizers of the worlds most infamous genocide?

The torturer of Tibet and Xinjiang is a more anonymous type, who is not coincidentally much less known in the world. Much less than known than, for example, Carrie Lam, who is the head of Hong Kong. Chen deliberately takes a discrete position, in a remarkable contrast to his prominent role. This appears to be part of the system of keeping personal data about political officials in China out of the public’s eye. He has a wife, yes, but that’s it. Do they live together? Children? Where? All-powerful, but privately he’s a ghost. Also, his actions are veiled. That this is about genocide is carefully concealed, just as the Nazis did.

However, there is a difference between the genocide against the Jews and that against the Chinese minorities. The first was paired with massive, concentrated killings, the second, as far as is known, not. In Xinjiang and Tibet, it is systematic and violent human rights abuse, accompanied by camouflaged and scattered murders. The effect is forced ethnic evaporation and cultural genocide.

When the Americans began to study the events in Xinjiang and were the first country to determine the genocide, they stumbled upon Chen Quanguo despite his almost anonymous figure. In July 2020, the US imposed sanctions first against him, as well as his right-hand man Zhu Hailun and two subordinates. They are no longer allowed in the US and their assets there have been frozen, much to the great anger of China. Now also the EU bravely imposed sanctions against China, against 4 functionaries in Xinjiang, but strangely enough not against Chen Quanguo, the first responsible figure.

There is another difference from the infamous heads of the SS. If the world doesn’t act quickly, Chen Quanguo will have much more time to finish his job. Before he appears where he belongs: before the International Criminal Court in The Hague. But that will not happen for the time being, China does not recognize this court. What the EU can do is join the US sanctions against Chen Quanguo and not participate in the Beijing Winter Olympics.

 

Roel van Duijn is a former Dutch politician and elderman of Amsterdam (1943). In the Sixties he was the founder of the highly influential Provo-movement. Now historian and author of many books, of which the latest is ‘A son for the Führer, the Nazi Utopia of Julia op ten Noort’ , Van Duijn is living in Amsterdam and Fulda in Germany. 

Translated from the Dutch by Pamela Docters

 

You might be interested in

Roel van Duijn: De terugkeer van de held Navalny

Published on

‘Ze sluiten één man op, om miljoenen mensen te intimideren’, zei de Russische dissident Aleksej Navalny nadat hij in Rusland was veroordeeld tot 3,5 jaar dwangarbeid. Zullen zijn beproevingen zijn land uiteindelijk bevrijden van een tiran?

Tekst: Roel van Duijn

 

Aleksej Navalny is een klassieke held, een die de zin van het leven zoekt en vindt.

Sinds meer dan twaalf jaar voert hij een strijd op leven en dood met de regering van Rusland en hij schiet zijn pijlen in de roos. Deze roos is de gemeenste ziekte van het land: de doorziekende corruptie. Keer op keer werd Navalny bij demonstraties en onder voorwendsels gevangen gezet. Zijn gezicht werd bekogeld met een bijtende vloeistof zodat het groen kleurde en een oog werd verblind. Bij zijn laatste veroordeling, vanwege zogenaamde diefstal van geld bij houthandel, een gefakete aanklacht, werd hij tot drie en een half jaar voorwaardelijke gevangenisstraf veroordeeld. Bij het schrijven is het al veilig te voorspellen dat wanneer u dit leest hij ergens ver weg gevangen zit. Want wat heeft hij op zijn kerfstok? Hij heeft een aanslag overleefd doordat men hem op het nippertje naar de dokter heeft laten gaan, brutaal genoeg in het buitenland.

Waarmee hij zich definitief tot held geslagen heeft, is dat hij de moed heeft gevonden naar Moskou terug te vliegen. Wetende wat hem te wachten stond. Uniek is dat.

Zijn er in de Russische geschiedenis meer voorbeelden van zo’n heldhaftige terugkeer naar het moederland?

Chodorkovski

Ballingen genoeg in die geschiedenis, maar Litvinenko, de voormalige spion die naar Londen vluchtte bleef daar en werd er door zijn voormalige collega’s vermoord. Chodorkovski, eigenaar van het oliebedrijf Yoekos die niet wilde toetreden tot de oligarchen kring rond Poetin en financieel de oppositie steunde, verdween zeven jaar in een gevangenis bij de Chinese grens, zag zich na zijn vrijlating in 2013 gedwongen naar Zwitserland te verhuizen. Maar hij mist de buitengewone moed om terug te keren. Aleksander Solsjenitsin, schrijver, keerde wel terug. Hij was in 1974 verbannen uit de Sovjet Unie omdat hij in zijn boeken Een dag uit het leven van Ivan Denisositsj en Goelag Archipel het ploertige systeem in de kampen meesterlijk had blootgelegd. Hij keerde in 1994 gelauwerd met de Nobelprijs terug om een onderscheiding in ontvangst te nemen, Die weigerde hij, maar hij kon er tot zijn dood een leven vol eerbetoon leiden. Wat hem tot een held gemaakt had, waren zijn boeken, maar niet zijn terugkeer. Die was warm en risicoloos.

Lenin

Er was nog een ander, die niet welkom was en toch teruggekeerd is. Dat was Vladimir Iljitsj Lenin, evenals Navalny advocaat van beroep. Hij was als communistische leider in 1907 het tsaristische politiegeweld ontvlucht en hij had zich in Zwitserland gevestigd-zoals recenter Chodorkovski dit gedaan heeft. Lenin was marxistisch theoreticus en leraar en toen hij in april 1917 terugkeerde slaagde hij er binnen een jaar in Rusland om te vormen tot een ander land. Overal in het voormalige Rusland, dat nu Sovjet Unie door hem genoemd was, verrezen standbeelden toonden zich schilderijen van hem. Hij was een officiële held geworden, maar er was toch een groot verschil tussen zijn terugkeer en die van Navalny. Hij had evenals Navalny de steun van Duitsland ervaren, maar de steun voor Lenin had niets te maken met eerbied voor de mensenrechten. De steun voor Lenin was onderdeel van de Duitse oorlogsvoering. Dat land zat in die late fase van de wereldoorlog pijnlijk in de knel tussen het westelijk en het oostelijk front. Om in Frankrijk opnieuw sterk aan te vallen verzonnen de keizer en zijn generaals een list om Rusland uit te schakelen. Zij zonden Lenin met een twintigtal kameraden die wilde dat Rusland zou ophouden te strijden, met een verzegelde trein naar Sint Petersburg. Niet zonder geld. Hij kreeg omgerekend 70 miljoen euro mee om propaganda te maken voor het staken van de oorlogsvoering, de omverwerping van de voorlopige revolutionaire regering van Kerenski en de opbouw van zijn partij. De herkomst van al dat geld, waarmee Lenin in een klap zijn andersdenkende partijgenoten overvleugelde, moest strikt geheim blijven. In mijn ogen was Lenin door de steun van het dictatoriale Duitsland bij zijn terugkeer een pion in het spel van de oorlogvoerende vijand en geen held. Een ware held vaart uitsluitend op eigen kracht en dapperheid. En dat is het bijzondere van Navalny’s onbeschermde terugkeer.

Geluk voor Lenin was dat niemand wist van het geld van de Duitsers. Pech voor Navalny is dat de leugens van Poetin, dat hij een westerse spion is en dat de aanslag op hem niets dan een stunt van Navalny zelf was, door veel Russen wordt geloofd. Maar de ware held gaat door roeien en ruiten. En een deel van de Russen pikt dat op en het ontroert hen. Terwijl Ruslandkenners voor de terugkeer van Navalny nog schreven dat er in het land een algemene apathie heerste, sloeg de dufheid door zijn vermetele terugkeer om in opstandigheid.

Wat is nu het magische van de terugkeer van een held?

Mythologie

De Amerikaanse mytholoog Joseph Campbell (1904 – 1987) heeft zich verdiept in honderden mythen en klassieke volksverhalen en volgens hem draaien al deze geliefde geschiedenissen om de terugkeer van de held. Steeds weer, zegt hij, ziet de hoofdpersoon zich door een innerlijke roeping of een streek van het lot zich genoodzaakt om zijn veilige omgeving te verlaten. Om in het onbekende land een vuurproef te doorstaan en met het resultaat triomfantelijk terug te keren. Zelfs in eenvoudige sprookjes als vrouw Holle kom je het tegen. het arme meisje gaat weg van huis, vervult de taken die vrouw Holle haar opdraagt, loopt door de poort waaruit goud regent en keert rijk terug naar huis. Vertrek, inwijding en vervulling van de opgave, terugkeer. Dat is het grondschema.

Zo ook blogger Navalny.

Zijn vertrek uit Rusland moet voor hem aanvankelijk een mysterieus zijn geweest. Schreeuwende pijn in een vliegtuig, ziekenhuis hier, ziekenhuis daar. In coma weet hij niet eens dat hij in Berlijn is, zijn vertrek was immers ongewild. Dit past in het grondschema van het heldenverhaal: bij het vertrek van een held spreekt het noodlot graag een woordje mee. Zijn opgave is om te genezen van een Novitsjok-vergiftiging; inderdaad deze levert de held dit supersterke staaltje en bovendien ontmaskert hij een van de daders van de aanslag. Bij zijn terugkeer wordt hij gepakt komt hij meteen voor de rechter en wordt veroordeeld, maar een paar dagen later hoort hij van de massale demonstraties in het hele land. Ook nu hij veroordeeld is tot gevangenisstraf zullen die demonstraties niet ophouden. Navalny’s terugkeer voldoet met glans aan het mythologische schema en hij heeft daarmee een snaar in de menselijke ziel geraakt.

En er is nog iets wat aan deze 44-jarige man uit Moskou helemaal klopt. In het mythologische grondschema komt de held met een schat terug naar huis. In Navalny’s geval is dat de film over het geheime paleis van Poetin, de vijand die verslagen moet worden. De film is een schat, want hij is 100 miljoen maal geklikt en heeft vele anti-Poetin demonstranten gemotiveerd om de straat op te gaan, ondanks politie, ondanks straf.

Wil dat ook zeggen dat hij zal winnen? Dat we een jaar ingaan waarin niet alleen Trump maar ook zijn dictatoriale vriend Poetin, als de corrupte fraudeur die hij is, het veld moet ruimen?

Vladimir Poetin arresteert, straft, foltert en voorlopig kan hij zijn politie betalen. Voor verkiezingen hoeft hij niet bang te zijn, want met een knikje naar de voorzitter van de kiescommissie regelt hij de uitslag. Navalny mag niet meedoen zolang Poetin aan de macht is. Hij kan ok de vrouw of vrienden van Navalny beletten zich kandidaat te stellen. En de media, de televisie voorop, heeft hij onder zijn duim. Hoe kan de gevangen Navalny zijn macht ooit breken?

Lenin keerde terug in april 1917 en in juli laaide een arbeidersopstand in Petersburg op die werd neergeslagen. Lenin moest weer uitwijken, nu naar Finland. Een schijnbare nederlaag, maar een paar maanden later keerde hij nogmaals terug en nu zegevierde de officiële, maar onechte held Lenin.

Het verloop van de terugkeer van Lenin laat zien dat de echte held Navalny niet onmiddellijk succes hoeft te hebben, om op de langere duur wel degelijk aan het hoofd van een ander Rusland te staan. De eigenaar van het geheime paleis zal er alles aan doen om Navalny de voet dwars te hebben. Een nieuwe opdracht aan zijn geheime dienst om hem met het zenuwgas te vermoorden zal hij liever niet nog eens geven, dat loopt in de gaten. Maar hij zal de man die hij “Niemand” noemt wel dwangarbeid laten verrichten of op een arctisch eiland invriezen. Is Niemand dan uitgeschakeld?

Dat Poetin hem die naam gegeven heeft kan hem lelijk opbreken. Toen de held Odysseus bij de cycloop in diens grot gevangen zat stelde hij zich aan hem voor onder de naam Niemand. Op een nacht voerde Odysseus de cycloop dronken en zijn kameraden en hij staken het monster met een aan de punt brandende boomstam zijn ene oog uit. Listig kon de held vervolgens aan de verblinde reus ontsnappen en het hielp deze niet zijn collega cyclopen om hulp te schreeuwen, want toen die hem vroegen wie hem verblind had brulde hij: “Niemand!” Odysseus keerde nu veilig naar zijn vrouw in Griekenland terug en hij had de kracht om alle bezetters van zijn huis af te slachten.

De volmaakte held Navalny is door het vuur gegaan. Hij heeft zichzelf een aureool van onkwetsbaarheid gegeven en hij heeft wel degelijk kans. Succes hoeft niet te betekenen dat hij zelf de macht zal veroveren. De Joodse held Mozes stierf voordat hij zelf het beloofde land kon betreden. Martin Luther King wees op de avond voor zijn dood erop dat hij waarschijnlijk niet lang meer bij zijn mensen zou zijn. Het succes van een held is dat hij een nieuwe geest brengt en dat daardoor zijn streven orkaankracht krijgt.

Dat althans leren ons de universele heldenverhalen, van vrouw Holle tot de Odyssee, over de toekomst van Aleksej Navalny in Rusland.

 

Roel van Duijn (1943) is een gewezen politicus en wethouder van de gemeente Amsterdam. In de jaren ’60 was hij oprichter van de invloedrijke Provo-beweging. Nu is hij historicus en auteur van vele boeken, van welke als laatste verscheen  ‘Een zoon voor de Führer, de Nazi-Utopie van Julia op ten Noort’. Van Duijn woont in Amsterdam en Fulda in Duitsland en is vaste columnist van De Republikein. 

 

Zie ook de muzikale ode van dichter Serge van Duijnhoven en het collectief Dichters Dansen Niet aan Navalny in deze clip.  De advocaat van Navalny liet de makers weten dat haar cliënt in zijn gevangenis diep geroerd was door deze steunverklaring uit Nederland.

 

You might be interested in

In Memoriam Piet Veling, a.k.a. ‘Rooie Pietje’ (1953-2021): ‘Waar zijn de mensen die vechten voor de stad?’

Published on

Maandag 8 februari jl. overleed te Amsterdam op 68-jarige leeftijd Piet Veling, beter bekend onder zijn bijnaam ‘ Rooie Pietje’ . In de jaren ’70 was hij een van de meest prominente activisten tegen de voorgenomen sloop van de Nieuwmarktbuurt. Bij wijze van In Memoriam herplaatsen wij het interview dat onze redacteur Thom deLagh verleden jaar met Rooie Pietje voerde in een terugblik op zijn leven en de historische rellen van 30 april 1980 in Amsterdam tijdens ‘Geen woning, geen kroning’.

Tekst Thom deLagh

Amsterdam, 30 april 1980, ca. 13.00 uur.

De voorzichtige lentezon doet zijn best om door de grauwe mist heen te breken. Een scherp riekende dikke walm die de feestelijkheden ter gelegenheid van de inhuldiging van Beatrix omsluiert. Veroorzaakt door vuurwerk, brandende banden en rookbommen.

Op het Rokin staat een wat tengere man met lange, opvallend rode haren en een gifgroen brilletje heftig te gebaren naar de brandweercommandant. Er zijn twee zuurstofflessen in een van de vele brandhaarden verzeild geraakt. Of gegooid. Ze dreigen te ontploffen. Uit alle macht probeert hij de levensgevaarlijke situatie duidelijk te maken. Een catastrofe wordt ternauwernood afgewend. Vol goede moed gaat de tengere man weer verder met stenen gooien. De brandweercommandant gaat weer blussen en spuit hordes oproerkraaiers het Rokin af.

Die tengere man heet Piet Veling. Ofwel Rooie Pietje, zoals hij in krakerskringen en ver daarbuiten bekend is. Nu, bijna veertig jaar later, tref ik hem op zijn bootje, gelegen aan de Oude Schans ter hoogte van het ’s Gravenhekje. Een levensgevaarlijke onderneming via glibberige loopplankjes brengt me bij hem aan boord. Een geurend mengsel van dieselolie en hasj heet mij welkom.

Het bootje is wat oud maar comfortabel. Nog een paar dagen en dan vertrekt Rooie Pietje met schip en al richting Harlingen. Hij keert de stad de rug toe, moegestreden als hij is. Jarenlang trachtte hij met alle middelen de macht van het grootkapitaal af te wenden. Een roepende in de woestijn is hij geworden. De jeugd heeft het stokje niet willen overnemen.

Katholieke opvoeding

Piet Veling, half Iers, half Amsterdams, geboren in de keurige Valeriusstraat. Daarna verhuisd naar de al even keurige Eemsstraat in de Rivierenbuurt. Een tamelijk streng katholieke opvoeding in het Amsterdam van de jaren vijftig die, mede door gezondheidsproblemen, werd onderbroken door een periode op het jongensseminarium in Twello en de (uiteraard) Rooms-katholieke Geert Groote LTS in Deventer.

Piet Veling nu
Piet Veling, alias Rooie Pietje, (1953-2021)

Hij viel al snel op door zijn wat piekerige rode haren. Vandaar zijn bijnaam. Rooie Pietje viel ook al snel op door zijn technische vaardigheid, keurige voorkomen en welbespraaktheid.
Na terugkomst in Amsterdam overleed zijn moeder en was hij al snel op zichzelf aangewezen. Dakloos en vol idealen.
Rap ontwikkelde hij zich tot een van de bepalende figuren in de toen bloeiende krakersbeweging in de Republiek Amsterdam. Door het schrijnende woningtekort in Amsterdam (toen ook al) was er, wilde je een dak boven je hoofd hebben, bijna geen andere mogelijkheid dan kraken. Dit werd toentertijd overigens blijmoedig gestimuleerd door de instanties, in het bijzonder door mevrouw Storm van Jeugdzaken, een gemeentelijke afdeling die hem met raad en daad terzijde stond.

Het eerste pand waar hij onderdak vond stond in de Vondelstraat, later gevolgd door de Rozengracht (de Bolsgebouwen) en vervolgens, via een vriendje, naar de Stadstimmertuinen in een pand aan de Dijkstraat dat bekend staat als de Branderij.

Nieuwmarkt
Al snel leverde hij allerlei diensten aan de krakersbeweging. Een beweging die in groten getale aanwezig was in de Nieuwmarkt/Lastagebuurt. Het zou niet lang duren voordat gans het land met deze beweging kennis zou maken.

Geanimeerd vertelt Rooie Pietje over het begin van de Amsterdamse krakersbeweging. Dit had alles te maken met de voorgenomen aanleg van een snelweg, dwars door de oude stad heen. Het voortuitgangsdenken dat na de Tweede Wereldoorlog de boventoon voerde, bepaalde dat Amsterdam, analoog aan Londen, aan cityvorming moest doen. Alle bewoners van de stad moesten richting de nieuw aangelegde tuinsteden, zodat er in het centrum ruim baan was voor bedrijven, overheid en kantoren. In het kader hiervan moest een snelle verbinding door de stad gemaakt worden. Vanuit Utrecht via Wibautstraat, Jodenbreestraat en Nieuwmarkt langs het Centraal Station en dan via Haarlemmer Houttuinen en Haarlemmerstraat richting Haarlem. De desastreuze gevolgen hiervan zijn nog steeds te aanschouwen in de vorm van de Wibautstraat/Weesperstraat die als een litteken door Amsterdam lopen. En als kers op de taart had het gemeentebestuur bedacht dat onder het traject van de snelweg een metrolijn zou moeten komen. Dat hiervoor tientallen woningen, vooral in de Lastage/Nieuwmarktbuurt, gesloopt moesten worden nam de gemeente voor lief. De buurt was toch al hopeloos verpauperd.

Stiekem was Amsterdam wat jaloers op Rotterdam, omdat het stadsbestuur daar na het verwoestende bombardement van mei 1940 met een schone lei aan een infrastructureel monsterproject kon beginnen.

Een groep krakers in de Nieuwmarktbuurt begon zich te organiseren. Van een duidelijke hiërarchie was geen sprake. De Boomspijker, het Bethaniën Koffiehuis, café Hoekje Om werden ontmoetingsplaatsen waar de krakers plannen ontwikkelden om in verzet te komen tegen de aangekondigde sloop. Onder wie Rooie Pietje.
Het eerste succes werd geboekt rond 1971, toen de gemeente het snelwegproject staakte. Een monument op de Jodenbreestraat herinnert hier nog aan. Maar het metroproject moest en zou doorgaan. Terwijl het gemeentebestuur maar voortsteggelde over de financiering van de metro, organiseerde de buurt zich beter en beter. Jaren gingen voorbij. Jaren waarin er een heuse subcultuur ontstond in de Nieuwmarkt. Met allerhande actiegroepen, buurtkrantjes en krakerskroegen. De hele omgeving werd, mede dankzij Rooie Pietje, omgebouwd tot een soort vesting.
Geamuseerd vertelt hij over de luchtbrug die hij bouwde over de Rechtboomsloot naar de Lastageweg. Bedoeld als vluchtroute. Met zijn technische vaardigheid bouwde hij een solide geheel. Bouw & Woningtoezicht van Amsterdam, enigszins verbaasd over dit plots verschenen hoogstandje, vond dat de brug moest worden gekeurd. Aldus geschiedde. De brug werd van gemeentewege goedgekeurd. Een ander technisch hoogstandje van Rooie Pietje was iets minder onschuldig van aard: de bouw van een kanon middels kachelpijpen.

Zo werd het begin 1975. De metro kreeg groen licht. De financiën waren rond, het gemeenteraad ging akkoord. Zelfs de toen nog modieuze CPN was voor de aanleg. Het zou nooit meer goedkomen tussen de krakers en de communisten, Pietje was helemaal klaar met ze. Toch had de krakersbeweging nog wel een sympathisant in het college: toenmalig PPR-wethouder Roel van Duijn bleef hen steunen.

Blauwe Maandag
24 maart 1975 ging de geschiedenis in als Blauwe Maandag. Enige dagen hiervoor waren de krakers gesommeerd om op die dag, om 06.00 uur, de panden te ontruimen. Deze sommatie werd voor kennisgeving aangenomen. Alle panden werden gebarricadeerd, een grote hoeveelheid stenen, koelkasten, banden en wat dies meer zij verzameld, de krakers bereidden zich voor op het gevecht.

De politie/ME rukte massaal uit (vandaar Blauwe Maandag) en trok rond 07.30 uur de buurt in. Dit leidde tot een enorme confrontatie tussen beide partijen. Het waterkanon werd ruimhartig ingezet, traangasgranaten vlogen in het rond, de politie maakte gebruik van hoogwerkers.

Hoewel het gevecht heftig was, zagen Rooie Pietje en zijn kompanen snel in dat het een hopeloze strijd was. Het vluchtplan werd in werking gesteld. Ondanks zijn opvallende uiterlijk wist hij te ontkomen naar het nabijgelegen Zakslootje, waar hij bescherming en andere kleding vond.

Anderen waren minder gelukkig en werden gearresteerd. Direct werd er begonnen met de sloop.

Dezelfde middag nog verzamelden zich zo’n drieduizend sympathisanten op de Nieuwmarkt, veelal afkomstig uit de nog veel ruigere Staatsliedenbuurt, om te protesteren en wederom het gevecht aan te gaan met de ME. De Rechtboomsloot en de Nieuwmarkt hadden die dag veel weg van Beiroet tijdens de burgeroorlog. Uiteindelijk werd besloten om via de Anthonie Breestraat op te trekken naar de burgemeesterswoning op de Herengracht. Er werd gevochten. Mensen hadden striemen op hun rug. Dit ontlokte Pietje de opmerking: ´Striemen op je rug? Dan stond je verkeerd om´. Op een braakliggend terrein kwam de opmars tot stilstand.

Voorbeeldige woordvoerder
Rooie Pietje neemt een slok uit zijn glas en vertelt, bijna berustend, hoe het verder ging. De krakersbeweging verhardde zich. Organiseerde zich nog beter. En had in hem een voorbeeldige woordvoerder. Hij werd zelfs, keurig in pak, uitgenodigd bij Avro’s Televizier Magazine om geïnterviewd te worden door Jaap van Meekren. Mede hierdoor verwierf de krakersbeweging de nodige sympathie in het land. Zelfs bekende Nederlanders als Willy en Willeke Alberti en Hans Knoop (hoofdredacteur van Accent) betuigden hun sympathie.

Ondertussen, vertelt hij, ontstonden er zo’n veertig harde kernen. Er werd aan serieuze gevechtstraining gedaan. Een tien man sterke knokploeg werd opgericht, die de Amsterdamse speculant Pietje Dufour in zijn villa in Vinkeveen bezocht. Eerst werden de twee bouviers van Dufour uitgeschakeld en vervolgens werd het hele pand met knuppels kort en klein geslagen. Tot slot werd de waterleiding vakkundig kapot gemept zodat het hele pand onder water kwam te staan. Dit alles in het bijzijn van de bewoners. Feitelijk was er op dat moment binnen het Koninkrijk der Nederlanden een autonome republiek Amsterdam ontstaan, met zijn eigen mores, met zijn eigen handhaving.

Water en fosfor
Het begin van het einde, aldus Pietje, vond plaats op de bewuste kroningsdag. Onder het motto ´Geen woning, Geen Kroning´, vonden die dag grootscheepse rellen plaats die begonnen met de kraak van een pand op Bilderdijkstraat 30. De krakers waren uitgerust met water en fosfor en, dankzij Pietje, met een voor die tijd modern portofoonsysteem waardoor de krakers de ME telkens een stap voor waren. Het eindigde met veldslagen bij de Blauwbrug en op het Rokin. Wederom was het land getuige van een oorlogstoneel. En Rooie Pietje stond er middenin.

Nadien nam het begrip voor de krakers af. Er waren nog geweldige ontruimingen, zoals Lucky Luyk, de Vrije Keyser, en de Vondelstraat (waarbij zelfs een tank in het straatbeeld verscheen), maar de romantiek was verdwenen. Enerzijds door het schisma tussen de Nieuwmarktbuurt en de Staatsliedenbuurt, waarbij de laatste tot geen enkel compromis bereid was, en anderzijds door de opkomst van de punkbeweging en de hopeloze economische situatie begin jaren tachtig die ertoe leidde dat geweld bijna geen middel meer was maar doel werd.

Op de vraag of er toch iets is bereikt in al die jaren, knikt hij bevestigend. ‘Door onze acties zijn er HAT-eenheden gekomen in de stad, is er veel woonruimte beschikbaar gekomen voor de oud-krakers, is de snelweg niet aangelegd en is de Nieuwmarkt een relatief prettige buurt gebleven.’ Hij vervolgt: ‘Maar kijk nu eens. De stad is overgeleverd aan het kapitaal. De stad wordt verkwanseld. En de jeugd laat het allemaal toe. Ze doen niets meer. Waar zijn de mensen die vechten voor de stad? Waar is een Jan Schaefer?’ (Schaefer was wethouder Volkshuisvesting in Amsterdam en had een goede relatie met Rooie Pietje, hoewel ze voor de bühne altijd ruzie maakten.) ‘Ze hebben hele volksgemeenschappen uit elkaar getrokken en naar oorden als Osdorp, Purmerend, Almere en Schagen gestuurd. Ze hebben doelbewust de gemeenschapszin gebroken.’

Vermoeid vouwt hij zijn handen. Voor hem hoeft het niet meer. Hij leeft, zoals hij zelf zegt, in geleende tijd. Ziekte heeft zijn gezondheid behoorlijk aangetast. De dood heeft al een paar keer aan de deur geklopt, maar heeft hem steeds gemist. Binnenkort verhuist hij naar het gemoedelijke Harlingen. In zijn nieuwe stamcafé de Lichtboei kan hij ook daar zijn Jonge drinken. Beetje ouwehoeren met de stamgasten. En terugdenken aan een veelbewogen tijd. Een tijd die de overwinning van het grootkapitaal, mede dankzij hem, uitstelde maar niet afstelde.

Ik vraag hem of hij ergens spijt van heeft. Rooie Pietje denkt even na en zegt: ‘Ja, ik heb spijt van iedere steen die ik wierp en zijn doel gemist heeft.’

Over de rol van het koningshuis denkt hij inmiddels genuanceerder. ‘Als je kijkt naar de reclamebudgetten van Philips, Heineken of Unilever, zitten wij met WA voor een prikkie op de eerste rij. Zolang hij maar geen enkele politieke invloed heeft!’

 

You might be interested in

ME zoekt Kalverstraat

Tekst Ries Roowaan Het was een zonnige dag in april, onwaarschijnlijk mooi voor de tijd van het jaar. In de

Roel van Duijn: The return of the hero Navalny

Published on

Heavy protests in the streets of Moscow after Russian dissident Alexei Navalny was sentenced to 3,5 years in a penal colony. “They imprison one man, as a means to intimidate millions of people,” Navalny said. Will his endless suffering in the end free his country from a tyrant?

 

By Roel van Duijn

Alexei Navalny is a classic hero, one who seeks and finds the meaning of life.

For more than twelve years he has been fighting a struggle of life and death with the government of Russia and he’s been shooting his arrows into the bullseye. This bullseye is the nastiest disease in the country: the infectious corruption. Time and again Navalny is imprisoned at demonstrations and under pretexts. His face was pelted with a caustic liquid, turning it green and blinding one eye. At his last conviction, for so-called theft of money at a lumberyard, a faked charge, he was conditionally sentenced to three and a half years in prison. As of this writing, it is safe to predict that when you read this he will be imprisoned somewhere far away. Because what is he up to? He survived an attack because he was allowed to go to the doctor in the nick of time, boldly enough abroad.

What made him definitely a hero is that he found the courage to fly back to Moscow. Knowing what to expect. That is unique.

Are there more examples in Russian history of such a heroic return to the motherland?

There are plenty of exiles in their history, but Litvinenko, the former spy who fled to London, stayed there and was murdered by his former colleagues. Khodorkovsky, owner of the oil company Yukos who did not want to join the oligarchic circle around Putin and financially supported the opposition, disappeared in a prison near the Chinese border for seven years, and was forced to move to Switzerland after his release in 2013. But he lacks the extraordinary courage to return. Aleksandr Solzhenitsyn, writer, did return. He was expelled from the Soviet Union in 1974 because in his books, One Day in the Life of Ivan Denisovich and The Gulag Archipelago, he had masterfully exposed the derelict system in the camps. He returned in 1994 elevated with the Nobel Prize to receive an award, which he refused, but he was able to live a life full of accolades until his death. What made him a hero were his books, but not his return. It was warm and risk-free.

There was another, who was not welcome and yet returned. That was Vladimir Ilyich Lenin, like Navalny, a lawyer by profession. As communist leader in 1907, he had fled Tsarist police violence and settled in Switzerland – as Khodorkovsky did more recently. Lenin was a Marxist theorist and teacher, and when he returned in April 1917, he managed to transform Russia into another country within a year. All over the former Russia, which he now called the Soviet Union, statues were erected and paintings were painted of him. He had become an official hero, but there was still a big difference between his return and Navalny’s. Like Navalny, he had experienced the support of Germany, but the support for Lenin had nothing to do with respect for human rights. Support for Lenin was part of the German warfare. At that late stage in the World War, that country was painfully trapped between the Western and Eastern fronts. To attack France anew with force, the Emperor and his generals devised a ruse to eliminate Russia. They sent Lenin, with about twenty comrades who wanted Russia to stop fighting, on a sealed train to St. Petersburg. Not without money. He received about 70 million euros for propaganda for the cessation of warfare, the overthrow of Kerensky’s provisional revolutionary government, and the building of his party. The origin of all that money, with which Lenin instantly outshone his dissenting party members, had to remain strictly secret. In my view, Lenin was on his return, with the support of dictatorial Germany, not a hero but a pawn in the game of the belligerent enemy. A true hero relies solely on his own strength and bravery. And that’s what’s special about Navalny’s unprotected return.

Fortunately for Lenin, no one knew about the Germans’ money. Unfortunately for Navalny, many Russians believed Putin’s lies that he is a Western spy and that the attack on him was nothing but a stunt by Navalny himself. But the true hero keeps going. And some Russians pick up on that and it moves them. While Russia experts still wrote before Navalny’s return that there was general apathy in the country, his audacious return turned the dullness into rebellion.

What is the magic of a hero’s return?

American mythologist Joseph Campbell (1904-1987) delved into hundreds of myths and classic folktales, and, according to him, all of these beloved stories revolve around the hero’s return. Time and again, he says, the protagonist is forced to leave his safe environment by an inner calling or a stroke of fate. To endure a trial by fire in an unknown land and to return triumphantly. You come across this even in simple fairytales like Frau Holle. The poor girl leaves home, fulfills the tasks that Mrs. Holle assigns her, walks through the gate from which gold rains and returns home rich. Departure, initiation, fulfillment of the task, and return. That’s the basic scheme.

The same for blogger Navalny.

His departure from Russia must have initially been a mystery to him. Screaming in pain on a plane, a hospital here, a hospital there. In a coma, he does not even know that he is in Berlin, after all, his departure was unintentional. This fits with the basic scheme of the hero story: fate likes to have a say when a hero leaves. His job is to recover from Novichok poisoning; indeed, this gives the hero a super strong feat and moreover he unmasks one of the perpetrators of the attack. On his return, he is caught, immediately brought before the court, and is convicted, but a few days later he hears about the massive demonstrations across the country.When he is now in prison, the demonstrations will continue. Navalny’s return gloriously fits the mythological scheme and thus has struck a chord in the human soul.

And there is one more thing that truly fits this 44-year-old man from Moscow. In the mythological scheme, the hero returns home with a treasure. In Navalny’s case, it is the film about the secret palace of Putin’s, the enemy to be defeated. The film is a treasure as it has been clicked more than 90 million times and has motivated many anti-Putin protesters to take to the streets, despite police, despite punishment.

Does that also mean he will win? That we are entering a year in which not only Trump but also his dictatorial friend Putin must leave the scene, as the corrupt fraudster that he is?

Vladimir Putin arrests, punishes, tortures, and can pay his police, for now. He does not have to be afraid of elections because he arranges the results with one nod to the chairman of the electoral committee. Navalny is not allowed to participate while Putin is in power. Even his wife or friends of Navalny cannot prevent Putin from running. And the media, primarily television, is under his thumb. How can the imprisoned Navalny ever break his power?

Lenin returned in April 1917, and in July a workers’ revolt flared up in Petersburg and was crushed. Lenin had to flee again, now to Finland. An apparent defeat, but a few months later he returned once more and now the official but false hero Lenin triumphed.

The course of Lenin’s return shows that the real hero Navalny does not have to be immediately successful in order to be at the head of another Russia in the long run. The owner of the secret palace will do everything he can to get in Navalny’s way. He would rather not give a new order to his secret service to kill him with nerve gas, that is becoming apparent. But he will have the man he calls “Nobody” perform forced labor or freeze on an Arctic island. Is Nobody then eliminated?

The fact that Putin gave him that name can make him look ugly. When the hero Odysseus was imprisoned by the Cyclops in his cave, he said his name was Nobody. One night, Odysseus got the Cyclops drunk, and he and his crew put out the one eye of the monster with a burning log. The hero could then cunningly escape the blinded giant and it did not help him to cry out to his fellow cyclops for help, for when they asked who had blinded him, he roared: “Nobody!” Odysseus now returned safely to his wife in Greece and had the strength to massacre all the occupiers of his house.

The consummate hero Navalny has gone through fire. He has given himself a halo of invulnerability and he certainly has a chance. Success does not necessarily mean that he will conquer the power himself. The Jewish hero Moses died before he himself could enter the Promised Land. Martin Luther King, Jr. pointed out the night before his death that he probably would not be with his people much longer. The success of a hero is that he brings a new spirit and through that his aspirations get the strength of a hurricane.

At least that is what the universal hero stories, from Frau Holle to The Odyssey, teach us about the future of Alexei Navalny in Russia.

 

Roel van Duijn is a former Dutch politician and elderman of Amsterdam (1943). In the Sixties he was the founder of the highly influential Provo-movement. Now historian and author of many books, of which the latest is ‘A son for the Führer, the Nazi Utopia of Julia op ten Noort’ , Van Duijn is living in Amsterdam and Fulda in Germany. 

Translated from the Dutch by Pamela Docters

You might be interested in

Storming of the Capitol resembles Hitler’s ‘failed’ putsch of 1923

Published on

Arnold Schwarzenegger compares, shocked by its brutality, the storming of the Capitol to Kristallnacht in 1938. The night in which the Proud Boys of that time in Germany set the synagogues on fire. He calls both acts of violence attacks on democracy.

But democracy hadn’t existed in Germany for five years already on that terrible night, and it in spite of bad events it still does solidly exist in America.

The comparison which I think is applicable is the Hitler-putsch of 1923 in Munich. That also failed, just as January 6, 2021 in Washington was also a failed coup d’état. Both were enacted with the frustrated intent to destroy democracy and establish authoritarian rule.

The Hitler putsch was crushed the next day and nothing came of the planned march on Berlin. But Hitler’s name was on everyone’s lips. He stole the show in the criminal trial, and, in the eyes of his judges, he went from being defendant to prosecutor of the Democrats in Berlin. Now on his course, he focused on hollowing out democracy from within. Make Germany great again, he honked.

Two lies

Both attempts to pierce the heart of democracy were inspired by a lie. In Hitler’s case, the lie was that the German army was winning World War I until it was forced to surrender by the leftist and Jewish Democrats in Berlin. The whipped-up masses in front of the Capitol were also obsessed with an unbelievable lie. That Trump had been elected president but that the shady Democrats and officials stole his victory.

Why does this history repeat itself? Do they not realize that when the truth no longer matters, the way to fascism lies open?

You don’t have to ask this question of people who are die-hard followers of fascism. But you do have to ask it of the liars’ allies. In Germany, these were the Von Papens, the Von Schleichers, the Hugenbergs. In America, it’s Mitch McConnell, Pence, Murdoch, the majority of the Republican Party. All those who hitched a ride on the monster’s power.

Particularly striking is the climate of fear during both coup attempts. In Germany, confusion reigned from the military defeat, from the excessive demands of the war victors, from poverty and unemployment. And the extreme consequences of the Spanish flu. In America, fierce conflicts about racist murders, poverty, fears of being outperformed by China, and the explosion of COVID 19 dominate. A striking similarity is that in Germany groups of unemployed soldiers brandished weapons, while in America one extreme right group after another do target practice.

Fearful worlds in both cases, in which such a political lie is poison.

Hitler was not the inventor of the stab-in-the-back myth. That was General Erich Ludendorff, who, in the closing months of the First World War, transferred his absolute power to a parliamentary government of social-democrats in Berlin in order to cunningly blame it for the shame of defeat. But the one who was able to subsequently exploit Ludendorffs stab-in-the-back myth with great success was not he himself but his kindred spirit Hitler. When Trump will be stopped can we conclude that his role has been like the role Ludendorff played, not as the establisher of dictatorship, but that of the sly preparer who invented the fatal myth which paved the way into it.

That is why it is historically justified to make a disturbing prediction based on the similarity between the two coups d’état, that of today and that of a century ago.

Even when Trump has disappeared from the scene within a few years, there is a very real danger that a successor will still bring democracy down with the help of his myth of the Stolen Election Victory. Someone like Texas senator and lie repeater Ted Cruz or just Donald Trump Jr. will, if the social anxiety continues, then be able to bring Trump’s creepy legacy to full bloom.

Roel van Duijn is a former Dutch politician and elderman of Amsterdam (1943). In the Sixties he was the founder of the highly influential Provo-movement. Now historian and author of many books, of which the latest is  ‘A son for the Führer, the Nazi Utopia of Julia op ten Noort’ , Van Duijn  is living in Amsterdam and Fulda in Germany.

 

You might be interested in

KONING VAN TRUMPLAND

De monarchistische beweging in de Verenigde Staten zet de kaarten op de Trumpdynastie. Invloedrijke techmiljardairs als Peter Thiel, lid van

Roel van Duijn: Bestorming Capitool lijkt op ‘mislukte’ Hitlerputsch van 1923

Published on

Arnold Schwarzenegger, voormalig gouverneur van Californië, vergelijkt in een bewogen bewogen video de bestorming van het Capitool met de Kristallnacht. De nacht in 1938 waarin de Proud Boys van toen in Duitsland de synagogen in brand staken. Hij noemt beide gewelddaden aanvallen op de democratie.

Maar de democratie bestond in Duitsland in die vreselijke nacht al bijna zes jaar niet meer en die bestaat in Amerika nog wel degelijk.

De vergelijking die volgens mij wél opgaat is met de Hitlerputsch van 1923 in München. Ook mislukt, zoals ook 6 januari 2021 in Washington een mislukte staatsgreep was. Beiden met de gefrustreerde bedoeling de democratie te vernielen en een autoritair bewind te vestigen.

De Hitler-putsch werd al de volgende dag neergeslagen en van de geplande mars op Berlijn kwam toen niets terecht. Maar Hitlers naam lag op ieders lippen. In het strafproces stal hij de show en hij werd in de ogen van zijn rechters van beklaagde tot aanklager van de democraten in Berlijn. Zo op het paard gezet richtte hij er zich nu op de democratie van binnen uit uit te hollen. Duitsland weer groot maken, toeterde hij. Make Germany great again!

Twee maal een leugen

Beide pogingen om de democratie in het hart te raken werden bezield door een leugen. In het geval van Hitler was de leugen dat het Duitse leger in de Eerste Wereldoorlog aan de winnende hand was, tot het door de linkse en joodse democraten in Berlijn tot overgave werd gedwongen. Ook de opgezweepte massa voor het Capitool was bezeten van een ongelooflijke leugen. Dat Trump tot president is gekozen maar dat de louche democraten en ambtenaren de overwinning gestolen hebben.

Waarom herhaalt zich deze geschiedenis? Beseft men niet dat wanneer de waarheid er niet meer toe doet de weg naar het fascisme open ligt?

Deze vraag hoef je niet te stellen aan mensen die het fascisme keihard nastreven. Maar wel aan de bondgenoten van de leugenaars. In Duitsland waren dat de Von Papens, de Von Schleichers, de Hugenbergs. In Amerika zijn dat Mitch McConnell, Pence, Murdoch, de meerderheid van de republikeinse partij. Al diegenen die meegelift hebben op de macht van het monster.

Opvallend is het klimaat van angst tijdens de beide pogingen tot staatsgreep. In Duitsland heerste verwarring door de militaire nederlaag, door de overmatige eisen van de oorlogswinnaars, door armoede en werkloosheid. En de extreme gevolgen van de Spaanse griep. In Amerika heersen scherpe conflicten over racistische moorden, armoede, de vrees voor overvleugeling door China en de explosie van COVID 19. Treffende overeenkomst is dat in Duitsland groepen werkloze soldaten met wapens zwaaiden terwijl nu in Amerika de ene na de andere extreem–rechtse club schietoefeningen doet.

In beide gevallen angstige werelden, waarin zo’n politieke leugen vergif is.

De voorbereider en de voltrekker

Hitler was niet de uitvinder van de Dolkstootlegende. Dat was de doorgewinterde generaal Erich Ludendorff, die in de laatste maanden van de Eerste Wereldoorlog zijn absolute macht overdroeg aan een parlementaire regering in Berlijn, ten einde de sociaal-democratische leiders daarvan de schande van de nederlaag listig in de schoenen te schuiven. Ludendorff heeft nog wel hand in hand met Hitler in 1923 in de straten van München deelgenomen aan de gewelddadigheden, maar daarmee was zijn rol uitgespeeld.

 

Degene die de Dolkstootlegende vervolgens met groot succes mocht exploiteren was niet de oude generaal zelf, maar zijn jonge geestverwant Hitler. Die was het die het doodvonnis over de democratische republiek van Weimar voltrok en het schrikbewind gebouwd heeft. Later, als Trump definitief tegengehouden is, zullen we kunnen vaststellen dat zijn rol meer die van Ludendorff geweest is, niet als degene die de dictatuur gevestigd heeft, maar als de geslepen voorbereider die de fatale mythe heeft uitgevonden die de weg naar de dictatuur geplaveid heeft.

Daarom is het historisch verantwoord om op grond van gelijkenis tussen de beide staatgrepen, die van nu en die van een eeuw eerder, een onrustbarende voorspelling te doen. Ook wanneer Trump binnen een paar jaar van het toneel is verdwenen, is het gevaar levensgroot dat een opvolger met behulp van zijn legende van de Gestolen Verkiezingsoverwinning alsnog de democratie ten val zal brengen. Iemand als de Texaanse senator en leugen naprater Ted Cruz of gewoon Donald Trump junior zal, als de maatschappelijke angst blijft, dan Trumps griezelige erfenis tot volle bloei kunnen brengen.

Roel van Duijn is auteur van ‘Een zoon voor de Führer, de nazi-utopie van Julia op ten Noort’ en vast columnist van De Republikein, tijdschrift voor politiek, cultuur, recht & burgerschap 

 

You might be interested in

KONING VAN TRUMPLAND

De monarchistische beweging in de Verenigde Staten zet de kaarten op de Trumpdynastie. Invloedrijke techmiljardairs als Peter Thiel, lid van

Professor Karel weet raad (29 en slot): Professor Karel breekt met De Republikein

Published on
/

Een dramatische ontwikkeling aan het eind van een even dramatisch jaar: de immens populaire wetenschapper Professor Karel, hoofdredacteur van het succesvolle tijdschrift Totaal Gestoord (oplage 1 miljoen exemplaren), heeft besloten zijn medewerking aan De Republikein te staken. In deze laatste aflevering van de veelgelezen rubriek ‘Professor Karel weet raad’, waarin burgers die in de knel kwamen met de Deep State voor advies terecht konden, licht hij zijn beweegredenen toe. De hoofdredactie van De Republikein reageert.

 

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

 

Hoi professor Karel,

Hoe gaat het met u? Hopelijk alles goed. Ik geniet elke keer van uw supergave antwoorden! Voor school heb ik er een collage van gemaakt op knalgroene en gele A-3-vellen, met uw uitgeknipte portretjes en veel leuke glittertjes erop, echt onwijs retro! Ik heb kaarsen gebruikt om er nog wat vetdruppels overheen te lekken, dat geeft helemaal het goeie sfeertje. Met mijn klasgenootjes nemen we dan buiten eerst een hijs lachgas en dan lezen we mekaar voor wat u schrijft. We gaan helemaal stuk! Echt hartstikke tof!

We hopen dus dat u nog lang doorgaat! Het enigste was we ons wel afvragen is: waar haalt u het allemaal vandaan? In onze schoolboeken lezen we nooit iets zoals u het vertelt! Knap!

Josine

 

Het is met een zwaar gemoed dat ik de brief van deze jongedame beantwoord, niet alleen door de aandoenlijke inhoud en toonzetting, maar vooral omdat het de laatste zal zijn die ik in deze rubriek behandel. Ja, dat leest u goed – het is niet anders. Mijn beweegredenen zal ik zo dadelijk uiteenzetten, maar niet dan nadat – aldus leerde mij J.L. Heldring – ik de kwestie in deze ontroerende brief grondig heb behandeld. Wij mogen de jeugd immers niet in de steek laten met hun terechte vragen!

Wat is het geval? Het is belangrijk om te bedenken dat schoolboeken natuurlijk niets meer zijn dan de arrogante stem van de elite, die ons bepaalde zaken wil doen geloven en andere taboe verklaart. Dat begint al op de lagere school, met lessen in vaderlandse geschiedenis die kleine kinderen moeten wijsmaken dat de politieke moord op Willem van Oranje het werk was van een gestoorde lone wolf of van een huurling in opdracht van de koning van Spanje. Alsof men in dat land het risico zou willen nemen van verminderde inkomsten uit Nederlands massatoerisme! Wil men dat ons echt wijs maken?

Dat verhaal kan dus niet waar zijn, het gaat ook in tegen alles wat we weten als we rustig naar de feiten kijken. Deze Van Oranje, die overigens nog geen woord Algemeen Gemanipuleerd Nederlands sprak, was in feite een bedreiging aan het worden voor de Brusselse zakenelite, die toen bezig was met kartelvorming in de wolhandel en andere sectoren. Juist dat Van Oranje zich trouw betoonde aan de koning van Spanje, tot in het later naar hem genoemde lied, was voor hen een steen des aanstoots! Hij moest dus uit de weg worden geruimd in een eerste Grote Reset van de Europese verhoudingen. De hegemonie van het financiële kapitalisme in de huidige EU zou ondenkbaar zijn geweest onder leiding van een migrant die nog op zijn sterfbed louter om medelijden vroeg. Dit is dan nog maar een klein voorbeeld. Laten we het omwille van de ruimte niet hebben over de talloze leugens die onze schoolboeken vandaag de dag verspreiden over de vermeende uitbuiting van arbeiders in onze koloniën, de dwaasheid die scholieren ingeprent krijgen over gender of de desinformatie die wordt verspreid over het gedwongen vertrek van columnist J.A.A. van Doorn bij NRC Handelsblad, in feite een clandestiene operatie van de CIA en BVD met het oogmerk hun greep op de toenmalige hoofdredacteur van de krant nog te verstevigen door hem in verlegenheid te brengen.

Kortom, gelooft u die schoolboeken niet, jongedame!

Waar ik mijn kennis dan vandaan haal? Wel, ik baseer ik mij al sinds jaar en dag op mijn eigen observatie- en denkvermogen, gescherpt door onophoudelijke en intensieve journalistieke arbeid. Daarnaast lees ik geregeld en veel, met name dagelijks een of twee studies die voor het grote publiek verborgen worden gehouden. Afgewisseld met wat lichtere lectuur, zoals het boeiende werkje Posthumanisme (2020) van de Nederlandse arts en antroposofe Mieke Mosmuller. Zij ziet dezelfde, door de elite van Klaus Schwab geconstrueerde paradigmawisseling in de westerse beschaving als ik, zij het tamelijk intuïtief en minder kernachtig geformuleerd. Bovendien is zij pijnlijk onvolledig in de presentatie van de feiten. Zo ontbreekt in haar studie een compacte weergave van de gang van zaken bij de liquidatie van Bin Laden, een belangrijke omissie omdat juist deze episode het sluitstuk was van de false flag-operatie op 9/11 en daarmee de prelude van de Grote Reset die nu in gang is gezet.

Maar goed, laten we niet verder op de zaken vooruitlopen.

Ik moet dan nu maar uit de doeken doen, beste lezers, waarom het einde van deze rubriek helaas is aangebroken. Ik zou dat graag anders hebben gewild, maar de naakte feiten dwingen mij ertoe.  U zag al dat ik hierboven de naam noemde van Klaus Schwab, de topman van het World Economic Forum die ons zijn Grote Reset wil opdringen met de corona-pandemie als alibi.

Welnu, een contact uit de Nederlandse inlichtingenwereld attendeerde mij erop dat de hoofredacteur van dit orgaan de heer René Zwaap is, voorheen een bekend zij het niet onomstreden reporter van De Groene Amsterdammer en met name in hofkringen een veelbesproken stoorzender. Dat laatste zou voor de man pleiten, dunkt me, ware het niet dat zijn achternaam duidelijk wijst op een connectie met eerdergenoemde Schwab en dus via hem met de Grote Reset. Bovendien weten we dat deze hoofdredacteur niet nader bekende betaalde arbeid verricht in Zwitsersland, waar het WEF is gevestigd en Schwab domicilie houdt. Het ligt dus voor de hand dat hier belangen spelen die voor ons verborgen worden gehouden.

In de drukte waren deze louche banden mij helaas ontgaan. Mede doordat mijn kopij wordt verzorgd door een trouwe bewonderaar van mijn werk, dezelfde die mij met het blad van de heer Zwaap in contact bracht. Deze man, Sjoerd de Jong, deed zich bij mij voor als uitgever van klassieke, huis- aan huis bezorgde leesmappen, waarin ook dit blad zou worden opgenomen. Ook dat blijkt nu een fabeltje te zijn. Navraag naar ’s mans antecedenten leert dat hij al decennia in dienst is van een medium dat volledig de belangen behartigt van de NAVO, de EU en de Grote Reset. Ik vond het ook al wonderlijk dat ik zelden of nooit een waarderende reactie van hem kreeg op mijn artikelen die toch, zoals het briefje van Josine opnieuw laat zien, hun weg niet alleen hebben gevonden naar de rijpere lezer maar ook naar de jeugd. Van publicatie in een leesmap bleek ook geen enkele sprake; deze stukken schijnen zelfs louter op internet te vinden te zijn – waarmee men natuurlijk hoopt mijn woorden te vervluchtigen.

Kortom, er wordt hier een spelletje met mij gespeeld. Beste lezer, dat kan ik natuurlijk niet tolereren. Op geen enkele manier wens ik een ‘excuus Truus’ te zijn of een ‘Kareltje Complot’, in een redactionele omgeving waarin men juist, bewust of onbewust, meewerkt aan de totalitaire transformatie van de mensheid in een gedigitaliseerde slavengemeenschap. Ook de naam van het tijdschrift, De Republikein, heeft voor mij nu, met mijn grondige kennis van de Amerikaanse politiek, een onaangename dubbelzinnigheid, die zich maar slecht verdraagt met mijn streven naar zuivere, feitelijke verslaggeving.

In het licht van deze feiten zit er niets anders op dan mijn werk op dit podium per onmiddellijke ingang te beëindigen en alle banden met dit mogelijk door NAVO-bronnen gefinancierde tijdschrift te verbreken.

Uw suggesties voor podia waarop ik mijn werk kan voortzetten zijn welkom, mits deze verenigbaar zijn met de inhoud en kwaliteit van mijn eigen tijdschrift Totaal Gestoord, dat uiteraard mijn eerste prioriteit blijft houden. Ook zou ik graag in contact komen met de redactie van uw schoolkrant, Josine, om te spreken over een door mij geschreven en geredigeerde rubriek zoals deze, voor scholieren. Ook ben ik bereid om het gesprek aan te gaan over een betrekking als deeltijd-hoofdredacteur van het orgaan in kwestie.

Beste lezers, het ga u goed. Ik  zal voor u elders blijven berichten en denken, in het belang van een mensheid die zich door de elite geen blauw hoedje wil laten opzetten. Onthoudt u dit: wij laten ons niet resetten!

No resetterán!

 

NASCHRIFT HOOFDREDACTIE DE REPUBLIKEIN

 

Het is met leedwezen dat de redactie van De Republikein afscheid neemt van Professor Karel, die in korte tijd was uitgegroeid tot een gewaardeerd medewerker van onze kolommen. Getuige de vele verzoeken die wij uit de lezerskring mochten ontvangen om raad en bijstand van professor Karel, voorzag deze rubriek duidelijk in een behoefte. Deze uitgesproken stem, die altijd goed was voor discussie en debat, zal ten node worden gemist en het is met zwaar hart dat wij afscheid nemen van deze veelgelezen medewerker.

Echter: de beweegredenen die de geachte professor aanvoert ten aanzien van zijn flukse besluit, zouden tot verwarring kunnen leiden en nopen dan ook tot nadere toelichting. De warme banden die professor vermoedt tussen Klaus Schwab, voorzitter van het World Economic Forum, en de hoofdredacteur van dit tijdschrift, hebben zich in werkelijkheid beperkt tot één recente gezamenlijke kaasfondu-maaltijd in Zürich ten behoeve van een informele gedachtenuitwisseling over de mogelijkheid de jaarlijkse conferentie van het WEF te verplaatsen van Davos naar Rotterdam-Zuid. Dit op grond van de klachten van de Duitse zakenman dat de plaatselijke middenstand in Davos de prijzen voor horeca en hotellerie zodanig opdreef tijdens de driedaagse conferentie van het WEF dat de kosten van deelname aan dit evenement zelfs voor Saoedische oliesjeiks niet meer op te brengen waren. Dhr. Zwaap hield bij die gelegenheid een pleidooi ten faveure van Rotterdam-Zuid  als nieuwe lokatie van de WEF-conferenties.  De kosten van onderdak en catering zouden daar vele malen lager uitvallen en in het Ahoy-complex en het winkelcentrum Zuidplein kunnen alle faciliteiten worden gevonden om een dergelijk evenement tot een succes te maken. Dhr. Zwaap liet zich hierbij leiden door de economische problematiek die in het kielzog van de Corona-crisis speelt binnen zijn Rotterdamse geboortegrond, en waarvan de ernst wordt duidelijk gemaakt in deze clip van het Rotterdamse muziekcollectief Op Zuid.

Ter behoud van zijn redactionele onafhankelijkheid nam dhr. Zwaap de kosten voor zijn eigen aandeel in deze kaasfondu voor eigen rekening. Er bestaan geen directe familiaire banden tussen dhr. Schwab en dhr. Zwaap.

Voor wat betreft de aantijgingen van professor Karel aan het adres van dhr. S. de Jong verwijzen wij gaarne naar de afdeling klantenservice van NRC Handelsblad.

 

 

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Met een grotere bijdrage steun je ons nog veel meer. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.

Mijn gekozen donatie € -

You might be interested in

ZWITSERSE LESSEN

In Nederland is de vrees nog groot dat met de invoering van het correctief referendum de poorten van de hel

KONING VAN TRUMPLAND

De monarchistische beweging in de Verenigde Staten zet de kaarten op de Trumpdynastie. Invloedrijke techmiljardairs als Peter Thiel, lid van

Professor Karel weet raad (28): Handen in het haar

Published on

Professor Karel doorbreekt de lockdown met taboeloze wetenschap. In deze aflevering analyseert onze onversaagde wetenschapper de uitwerking van het corona-complot in de kappersbranche en buigt hij zich over verborgen codes in afwijkende haardracht.

 

 

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

Beste professor Karel,

Als paranormaal consultant kom ik veel bij bekende Nederlanders thuis, vooral in de regio-Den Haag, het Gooi en Zuid-Limburg. Ik voer indringende gesprekken met hen over hun aura, de omsingelingspolitiek van de NAVO en natuurlijk de kunstmatige corona-waanzin waarin wij verkeren.

Sinds de nieuwe lockdown is afgekondigd, vragen velen van hen mij nu ook hun haar te knippen. Ik doe dat graag, bij wijze van meditatief-tactiele therapie. Maar nu valt mij op dat zij opvallend vaak een hoog opgestoken, verstijfd kapsel wensen, met paarse, groene of gele stroken erin. Zelfs een oudere topambtenaar die mij raadpleegt in verband met een hardnekkige fobie voor toeslagen, wilde opeens zo’n torenhoge haardracht.

Dit boezemt mij angst in, begrijpt u dat?

In mijn derde oog wijst deze paddenstoelvormige coupe namelijk op groot naderend onheil. Ik krijg het beeld door van nucleaire explosies. Zijn deze insiders misschien op de hoogte van een komende atoomoorlog?

Deelt u mijn visie, of mijn vrees?

Irene

 

Hier moeten we goed bij stilstaan, want dit is een zeer relevante waarneming, die ik zelf in de loop der jaren al vele malen heb gedaan. Kapsel en geopolitiek gaan samen, zeker in de niet-westerse wereld. Ik heb dat met eigen ogen kunnen vaststellen op mijn vele reizen door Aziatische hoofdsteden. Het kleurenpalet is overigens nog aanzienlijk groter dan u meent. In Tokio heb ik jongeren gezien met stijf rechtop staande kapsels in werkelijk alle kleuren van de regenboog. Het is een opmerkelijk verschijnsel, inmiddels wijdverbreid door de amerikanisering van Japan na 1945.

Wat wil men daar nu mee zeggen?

In deze rubriek heb ik al eens uitgelegd dat de zogeheten rockfestivals uit de zestiger jaren een experiment waren van de CIA om de jeugd te manipuleren. Maar het gaat veel verder. In feite was de complete zogenaamde ‘culturele revolutie’ een controlled demolition van de oude samenleving, vergelijkbaar met wat Bush en zijn cronies later hebben teweeggebracht met de Twin Towers. De bestaande orde moest worden vernietigd, om ruim baan te maken voor een totalitair systeem waarin wij als horigen kunnen worden uitgebuit en gecontroleerd. Wij zullen op de plantage moeten werken, beste Irene, dat is de bedoeling – en wel zodanig gehersenspoeld door de vaccinatie-fascisten dat wij lachen bij het knallen van de digitale zweep op onze eigen rug.

Dat staat allemaal niet op zichzelf, natuurlijk. We moeten in grote verbanden denken. Er loopt een rechte lijn van het olie-embargo waarmee Roosevelt Japan een excuus wilde geven voor de aanval op Pearl Harbor naar het plan van Bush en Cheney om Irak en Syrië te bezetten en door middel van ISIS paniek te zaaien onder westerse bevolkingen, om die te mobiliseren tegen Rusland.  Ook de ophef rond Zwarte (denk aan olie!) Piet speelt daarin een rol. Nu ja, om dat gedetailleerd uit te leggen, hebben we meer tijd nodig.

Maar terug naar de haardracht, want daar hebben we nog niet genoeg over gezegd. Kijk, het is natuurlijk geen toeval dat juist de kappers door de regering zijn gesloten, terwijl we weten dat het corona-virus niet lang overleeft in een regelmatige, secuur geknipte haardos. Dat werkt veel beter dan het idiote mondmasker, dat tegen de minieme virusdeeltjes net zo min beschermt als een stukje kippengaas! Dat weet men bij het RIVM natuurlijk allang, maar dit feit wordt zoals zo vaak voor de bevolking verzwegen. Sterker, door het sluiten van de kappers probeert men juist een zekere rem op het virus weg te halen om ons in de greep van de angst te houden. In een verwilderde haardos, zonder enige geometrische structuur, kan het virus zich volgens mijn bronnen immers veel gemakkelijker verspreiden dan in een dicht maar stevig getrimd kapsel dat resoluut grenzen trekt tegen vreemde indringers.

Uw klanten beseffen dat intuïtief of – in het geval van hoge ambtenaren – met enige kennis van RIVM-dossiers die wij niet mogen zien. Het feit dat zij nu massaal kiezen voor een rechtopstaande haardracht kan men dan opvatten als een noodkreet, maar ook als een geopolitiek signaal. Niet voor niets was letting your hair down, omlaag dus, het jargon van de jeugd tijdens de sloop van de oude orde, toen met Nixons détente het eind van de (eerste) Koude Oorlog in zicht kwam. Denk aan de muzikant David Crosby die destijds trots zong dat hij van plan was zijn freak vlag te laten wapperen. Hij voelde zich daartoe ,,verplicht aan iemand’’. Wij mogen aannemen dat de zanger daarmee doelde op president Nixon, die destijds de dienstplicht beëindigde voor de oorlog in Vietnam. Gezien zijn explosieve temperament had deze Crosby in Vietnam overigens enorme schade kunnen aanrichten, dus niet alleen hij staat in het krijt bij Nixon, maar wij allemaal.

Dat de haardracht van hooggeplaatste personen nu opvallend vaak niet langer hangt of wappert maar juist stijgt en steil omhoog gaat, kan dus inderdaad een teken zijn dat ons een nieuwe Koude of Nucleair Hete oorlog te wachten staat. De weg daarvoor is vrijgemaakt nu Trump door het pact van de deep state en de Amerikaanse posterijen uit de weg is geruimd. Een nucleaire verwoesting zou de wereld in één of meerdere klappen klaar kunnen maken voor een totale reconstructie, de Big Reset onder leiding van Klaus Schwab en Bill Gates. De veelkleurige stroken in het haar zouden dan wijzen kunnen op een verschil in gradatie van het gevaar (groen, geel of paars), afhankelijk van de vraag bij welke overheidsdienst de betrokkene werkt of waar hij zich bevindt.

Hoe moeten we ons daartegen teweerstellen?

Ik verneem van mijn bronnen dat er in elk geval in laboratoria van de Russische groothandel in kapperstoebehoren reeds een haarlak in ontwikkeling is die moet beschermen tegen radioactieve fall out. Ik heb zelf zojuist een bestelling geplaatst, al heb ik nog geen tijd gehad de testresultaten van het middel goed te bestuderen. Veel tijd is er natuurlijk ook niet, want dat de Grote Reset die op ons afkomt gepaard zal gaan met hevige conflicten, staat voor mij wel vast. Alle seinen staan daarvoor op groen. Of paars. Of geel.

 

You might be interested in

KONING VAN TRUMPLAND

De monarchistische beweging in de Verenigde Staten zet de kaarten op de Trumpdynastie. Invloedrijke techmiljardairs als Peter Thiel, lid van

Professor Karel weet raad (27): Dierenleed en HEMA-taart

Published on

Professor Karel doorbreekt de lockdown met taboeloze wetenschap . In deze aflevering springt onze onversaagde wetenschapper in de bres voor Chinese vleermuizen  en rehabiliteert hij de anti-elitaire HEMA-taart.

 

 

Tekst en illustratie: Sjoerd de Jong

 

Hoi professor,

Ik snap werkelijk de ballen van de lockdown en ik hoop dat u het me kunt uitleggen. Waarom mag ik wel een postzegel kopen, maar geen verjaardagskaart voor mijn hond? Wat moet ik dan met die postzegel? Op die hond zijn kop plakken? Zal-ie blij mee zijn.

Ik wil dat trouwe beest (13) graag blij maken, dat verdient-ie. Nu heb ik nog een HEMA-slagroomtaart staan die ik nog net kon kopen, maar volgens mijn vriendin is dat ding veel te zoet. Gewoon een hap suiker, zegt ze. Dat kun je zo’n beest niet aandoen. Dus nou ja, dan wordt het maar weer een plastic kluif uit Pet’s Place. Ziet-ie me mee aankomen. Hij keek al zo droevig.

Ik zeg het u, professor: die lockdown is geestdodend. Ze maken ons kapot – en onze honden ook!

Harry

 

 

Dierenleed is een onderschat aspect van de ellendige noodsituatie waarin wij nu door toedoen van onze regering verkeren. Een totaal nodeloze noodsituatie bovendien, als u me deze kleine woordspeling wilt toestaan. We weten immers allang dat het corona-virus slechts in zeer uitzonderlijke gevallen tot ernstige gezondheidsklachten kan leiden, bijvoorbeeld bij personen die hun leven lang dagelijks een of meer HEMA-taarten hebben verorberd; een gewoonte die met reguliere pedagogische en desnoods psychiatrische methoden te behandelen moet zijn. Dat deze taart nog wél enige tijd verkrijgbaar was, bewijst overigens opnieuw dat het de overheid helemaal niet gaat om onze gezondheid, maar om iets totaal anders: juist het in stánd houden van de omstandigheden waaronder het virus kan blijven circuleren en de lockdown een permanent karakter kan krijgen, als voorbereiding op de Grote Reset van onze beschaving.

Dan uw vraag over de non-human animals, zoals het tegenwoordig heet, voor welke (of wie) u terecht aandacht vraagt. Zij komen inderdaad heel slecht uit deze gecreëerde crisis. Het begon er natuurlijk al mee dat zij in de media de schuld kregen: een Chinese vleermuis had het gedaan! Hoe ongeloofwaardig dit fabeltje is, mag blijken uit het feit dat nog maar enkele decennia geleden de vleermuis wereldwijd in de populaire cultuur werd gevierd als een symbool van gerechtigheid en wetshandhaving; in mijn schaarse vrije tijd heb ik destijds zelf ook met grote instemming enkele afleveringen bekeken van het fameuze televisiefeuilleton Batman, waarin…nu ja, u kent het verhaal. Ook heb ik enige tijd getracht via mijn Japanse dealer een exemplaar te bemachtigen van het zo mooi gestroomlijnde voertuig waarin deze gevleugelde wreker zich met zijn assistent voortbeweegt, maar – ik vermoed door de straffe importtarieven – de wagen is nooit bij mij aangekomen. Niet getreurd, aan het masker en de cape die ik reeds had aangeschaft heb ik ook in mijn Toyota Corolla veel plezier beleefd tijdens mijn talrijke journalistieke reizen door Azië.

Ook andere diersoorten worden nu het kind van de rekening; denkt u aan de miljoenen nertsen die moesten worden vernietigd, of aan de talloze huisdieren die nu thuis opgescheept zitten met chagrijnige baasjes. Het moet een kwelling zijn voor de arme beestjes, die hooguit een zekere bevrediging zullen putten uit het feit dat human animals nu ook eens weten hoe het voelt om opgehokt te zitten, met geen andere afleiding dan het hersenloze amusement op televisie of de leugens in het geapporteerde avondblad. Om dit te voorkómen raad ik alle huisdieren aan ten minste twee maal daags hun baasjes mee te nemen op een kleine wandeling in de buitenlucht, om hen te behoeden voor nog grotere psychische schade dan zij nu al hebben opgelopen.

Zelf heb ik al enkele jaren geleden afscheid moeten nemen van mijn Doberman Pinschers Hoor en Wederhoor. Met pijn in het hart, maar ik kon niet anders. Hun instemmende geblaf begon mijn geopolitieke uiteenzettingen on camera enigszins te overstemmen. Niettemin ben ik van plan om, via de mij bekende informele Chinese kanalen, een jonge alligator uit Florida aan te schaffen, die de toegang tot mijn hoeve kan bewaken. Ik heb begrepen dat deze amfibische dieren minder luidruchtig zijn en, net als ik, niet worden gehinderd door loze opinies maar louter oog hebben voor de harde feiten.

Tot slot moet mij nog iets van het hart over de HEMA-taart, nu dit product door onze overheid is misbruikt om de bevolking nog enige tijd letterlijk en figuurlijk zoet te houden. Men kan smalen over deze taart die, toegegeven, appelleert aan een ongeraffineerde en kinderlijke zucht naar hevige impulsen, maar juist daardoor verdient het baksel onze waardering. Het is namelijk een van de weinige manieren waarop gewone mensen zich nog kunnen troosten voor de diepe verwoestingen die de zogenaamd meritocratische elite, met een cynische glimlach vanuit het Torentje, in hun eenvoudige levens aanricht.

Geen wonder dus dat ook deze troost inmiddels niet langer verkrijgbaar is. Ik kan bij wijze van protest tegen deze culinaire knevelarij alleen maar zeggen: neem in de komende vijf weken een abonnement op mijn tijdschrift Totaal Gestoord en u krijgt u een slagroompunt gratis!

 

You might be interested in

1 2 3 4 5 6 … 19